ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΑΓΚΕΣ!!!

Παπακυριάκης : Είμαι περήφανος που υπηρέτησα μέχρι σήμερα αυτό το σωματείο

Η φετινή χρονιά ήταν σίγουρα η δυσκολότερη που έχω βιώσει στα 14 χρόνια που βρίσκομαι ως παράγοντας στο Παγκράτι. Αν και σχεδιάστηκε σωστά από οικονομοτεχνική άποψη με γνώμονα την προσθήκη του Νίκου του Μπογονικολού στο αγωνιστικό κομμάτι και την βεβαιότητα που μας έδιναν οι προύχοντες της πολιτείας ότι θα λαμβάναμε την επιχορήγηση οπόταν και θα εξοφλούσαμε τα χρέη μας με συνέπεια ο ΑΟΠ την επόμενη χρονιά να είναι το πιο υγιές σωματείο κι έτοιμο να διεκδικήσει με υγεία μεγάλα πράγματα, στην πράξη δεν λειτούργησε τίποτα σχεδόν από ότι σχεδιάστηκε. Πριν δύο μήνες η ομάδα ήταν κατεστραμμένη οικονομικά, όλοι εμείς εξουθενωμένοι, μαραζωμένοι  φευγάτοι, και πάνω απ’όλα ανυπόληπτοι ενώ η ομάδα αποψιλωμένη από τους γνωστούς ριψάσπιδες, φάνταζε σαν περιοδεύων θίασος. Τα εναπομείναντα παιδιά, οι προπονητές τους και τα γνωστά παιδιά που παρέμειναν κοντά στην ομάδα και ο Νίκος βέβαια που στη δεδομένη στιγμή βοήθησε οικονομικά την ομάδα παρά τις πολύ δύσκολες στιγμές του και μόνον από την τσέπη του χωρίς καμία χορηγία και βοήθεια από κανέναν πέτυχαν αγωνιστικά κάτι μαγικό. Πολλοί αντίπαλοί μας γιατί το φετινό πρωτάθλημα ήταν αδυσώπητο, προσπάθησαν να σπιλώσουν αυτή την προσπάθεια. Δεν πειράζει. Είμαι βέβαιος ότι και για τη δική τους την ομάδα κάποια στιγμή θα ήθελαν να ζήσουν το ίδιο και τους εύχομαι ολόψυχα να το βιώσουν διότι όσοι ασχολούνται με το μπάσκετ αυτή τη στιγμή και από οιοδήποτε μετερίζι αξίζουν τουλάχιστον τον σεβασμό μας. Αυτή την στιγμή παραμένουμε σε πολύ δύσκολη θέση. Και πρέπει να πάρουμε αποφάσεις δύσκολες. Αν δείξουμε σθένος ομοψυχία κι αγάπη όπως κάναμε όλα αυτά τα χρόνια έχουμε κάποια τύχη να τα καταφέρουμε. Είμαι περήφανος που υπηρέτησα μέχρι σήμερα αυτό το σωματείο, γιατί ότι έκανα το έκανα παρέα με πολλούς. Μόνος μου δεν θα έκανα τίποτα. Κι αυτό για μένα είναι πλούτος. Ελπίζω σύντομα να φτάσουμε στην κορυφή της ανηφόρας τόσον εμείς όσο και το μπάσκετ που τόσο αγαπάμε. Καλό καλοκαίρι σε όλους.

Ποντικόπουλος: Η επιτυχία οφείλεται στην ποιότητα και τον χαρακτήρα των παικτών

Πιστεύω ότι η μεγάλη και αναπάντεχη επιτυχία οφείλεται στην ποιότητα του χαρακτήρα αυτών των παιδιών που έμειναν και πάλεψαν ως το τέλος. Πρόκειται για παίκτες που αγαπούν αυτό που κάνουν και έχουν υψηλό αίσθημα αξιοπρέπειας και ευθύνης.

Επίσης ένα μεγάλο ευχαριστώ αρμόζει τους φιλάθλους της ομάδας που δεν την άφησαν ποτέ μόνη της και ήταν πάντα κοντά της, και στον Θοδωρή Σχίζα που είναι και ήταν πάντα παρών και δίπλα στην ομάδα.

Σχίζας: Σκηνοθετήσαμε μόνοι μας το τέλος αυτής της περιπέτειας

Η φετινή προσπάθεια του ΑΟ ΠΑΓΚΡΑΤΙΟΥ ήταν τελικά μια μεγάλη περιπέτεια που ενώ νόμιζες πως είχες μαντέψει το σενάριο κ το τέλος της , εν τέλει διαψεύστηκαν οι περισσότεροι εκ των σκηνοθετών κ οι διάφοροι ΚΑΛΧΕΣ, είτε καλοπροαίρετοι είτε κακόβουλοι . Δεχθήκαμε πόλεμο ΣΕ ΠΟΛΛΑ ΜΕΤΩΠΑ, είχαμε πολλές αιμορραγίες είτε από τραυματισμούς είτε από αποχωρήσεις παικτών, άλλα αυτοί που μείναμε βάλαμε πάνω απ όλα την ομάδα κ στηριζόμενοι στο ΙΣΧΥΣ ΕΝ ΤΗ ΕΝΩΣΕΙ δουλέψαμε ματώσαμε σωματικά κ ψυχολογικά κ καταφέραμε να σκηνοθετήσουμε εμείς το τέλος αυτής της περιπέτειας ,σώζοντας αυτήν την ΟΜΑΔΑ κ την περηφάνια του κόσμου μας .

Ελπίζω ότι βάλαμε μυαλό ώστε να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη , άλλωστε το τρις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού . Θέλω να ευχαριστήσω τους παίκτες που έμειναν κ έδωσαν ότι περίσσευμα δυνάμεων είχαν , τους δυο προπονητές ΛΙΟΓΑ Κ ΠΑΠΑΔΑΚΗ τον γκρινιάρη Γκας τον φυσιοθεραπευτή Κακια τον ασκούμενο Τασσοπουλο, τα υπόλοιπα μέλη του ΔΣ κ πάνω από όλους τον ΜΠΟΓΟΝΙΚΟΛΟ ΝΙΚΟΛΑΟ γιατί χωρίς αυτόν δεν θα υπήρχαμε. Για το τέλος άφησα τον Ηλια Αγγάνη κ κάποιον που δεν θέλει να φανεί τ όνομα του .

ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΛΥ, Έφορος Αντρικού

Κάκιας : Η χαρά που ένιωσα φέτος ήταν η μεγαλύτερη στα επτά χρόνια που είμαι στην ομάδα

Φέτος η ομάδα ξεκίνησε με άλλους στόχους, αλλά έφτασε να παίζει την σωτηρία της την τελευταία αγωνιστική. Αυτό που πέτυχε αυτή η ομάδα και με τις συνθήκες που αγωνιζόταν πιστεύω ότι δεν θα ξανασυμβεί.

Αυτό που ένιωσα, ειδικά στα τελευταία παιχνίδια και η χαρά που έπαιρνα όταν νικούσαμε δεν την έχω ξανανιώσει, ακόμα και όταν η ομάδα ανέβαινε κατηγορίες. Η χαρά που ένιωσα φέτος ήταν η μεγαλύτερη στα επτά χρόνια που είμαι στην ομάδα, και ειδικά όταν γίναμε όλοι ένα κουβάρι και πανηγυρίζαμε στην Πάτρα, νόμιζα ότι είχαμε πάρει το πρωτάθλημα.

Αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στους παίκτες, γιατί πολλοί από αυτούς έπαιξαν πολλές φορές χωρίς να έχουν ξεπεράσει 100% τους τραυματισμούς τους. Οι τραυματισμοί φέτος στην ομάδα ήταν αρκετοί και κάποιες φορές αρκετά σοβαροί. Παρόλα αυτά οι αθλητές έβαζαν την ομάδα πάνω από τους τραυματισμούς τους και έδιναν το παρών στα παιχνίδια. Ίσως να ήταν τελικά η θέληση τους να παίξουν και να νικήσουν και επανερχόταν γρηγορότερα από το κανονικό χρονικό διάστημα στο γήπεδο. Πολλές φορές κάναμε και θεραπείες πριν από τον αγώνα προκειμένου να προλάβουν.

Στο τέλος οι κόποι όλων που έτρεχαν για την ομάδα δικαιώθηκαν με την σωτηρία της.

Λιόγας: Είχα την τύχη να συν εργαστώ με παίκτες νικητές

Είμαι πολύ χαρούμενος και υπερήφανος για τη φετινή μου συμμετοχή στο Παγκράτι. Η ομάδα κατάφερε να ξεπεράσει όλες τις αντιξοότητες και πέτυχε να προοδεύει καθημερινά, ώστε να φτάσει στο στόχο της, κάνοντας μια ξέφρενη πορεία μέχρι το τέλος. Αυτούς τους τρεις μήνες είχα την τύχη  να συνεργαστώ με παίκτες νικητές, που πραγματικά αγαπούν το μπάσκετ και είχαν τον αθλητικό εγωισμό να μην εγκαταλείψουν την μάχη, ακόμα κι όταν η παραμονή έδειχνε ακατόρθωτη. Έμαθα πολλά απ’ αυτούς, τους χειροκροτώ και τους σέβομαι.

Ευχαριστώ τους Άκη Παπαδάκη και τον Θοδωρή Σχίζα με τους οποίους δουλέψαμε μαζί καθημερινά. Η συμβολή τους ήταν ανεκτίμητη. Επίσης ευχαριστώ τον φυσιοθεραπευτή μας Γιώργο Κάκια , και τον θρυλικό φροντιστή της ομάδας μας, τον πασίγνωστο ως Γκάς, όπως επίσης και τον Δημήτρη Παπακυριάκη με τον οποίο μας συνδέει μια μακρόχρονη πορεία, τους ανθρώπους της διοίκησης αλλά και τους απλούς φιλάθλους της ομάδας που μας υποστήριζαν και μας εμψύχωναν με το παραπάνω.

Ιδιαίτερα ευχαριστώ τον Κο Μπογονικολό, που με πίστεψε και με έφερε στο Παγκράτι, και με άφησε να δουλέψω όπως εγώ ήθελα. Έτσι με την αμέριστη υποστήριξη του στην ομάδα και σε μένα προσωπικά καταφέραμε να φτάσουμε στον στόχο μας. Εύχομαι και ελπίζω αυτή η επιτυχία να αποτελέσει τη βάση για την επόμενη μέρα του Παγκρατίου. Εύχομαι πραγματικά τη νέα χρονιά να δημιουργηθεί μια δυνατή και ισχυρή ομάδα.

Παπαδάκης: Έγινε κάτι που πραγματικά φαινόταν ακατόρθωτο

Ανάμεσα στο χρόνια που κάποιος έχει την τύχη να είναι παίκτης η προπονητής και να ασχολείται με το μπάσκετ, υπάρχουν πάντα κάποιες χρονιές που θα μείνουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη μας.

Η φετινή είναι μια από αυτές, καθώς είναι από τις ελάχιστες χρονιές στο πέρασμα μου από το άθλημα που θα μείνουν ανεπανάληπτες. Με το Παγκράτι είχα την τύχη να ζήσω μια παρόμοια χρονιά και ως παίκτης πίσω στο 1992 στην Α1.

Η φετινή χρονιά είναι μοναδική γιατί εκτός από το αποτέλεσμα συνδύασε και απίστευτη χημεία στις τάξεις της ομάδας.

Έγινε κάτι που πραγματικά φαινόταν ακατόρθωτο, ένας πραγματικός άθλος. Ήταν κάτι που κάποιοι το είχαμε πολύ βαθιά στο πίσω μέρος του κεφαλιού μας, αλλά λίγοι το πίστευαν. Εμείς όμως με την πορεία μας, την εικόνα μας και τα αποτελέσματα μας το φέραμε σταδιακά στο μυαλό πολλών ανθρώπων.

Θέλω να δώσω ένα μεγάλο ευχαριστώ στον Δημήτρη Λιόγα, έναν άνθρωπο για τον οποίο τρέφω μεγάλο σεβασμό και εκτίμηση, και τον ευχαριστώ που μου έδωσε την ευκαιρία να συνεργαστούμε τόσο αρμονικά.

Διδάχτηκα πολλά δίπλα τους, όπως και από τους παίκτες τους οποίους ευχαριστώ προσωπικά έναν προς έναν. Καταφέραμε να γίνουμε μια παρέα, μια ομάδα, μια οικογένεια. Δεν θα μπορούσε αλλιώς να πετύχει αυτό το εγχείρημα. Επίσης χρωστάμε ένα μεγάλο ευχαριστώ στον κόσμο της ομάδας μας , ο οποίος ερχόταν κάθε Σάββατο στο γήπεδο, όπου και να έπαιζε η ομάδα και μας αγκάλιασε πραγματικά.Ένα πολύ μεγάλο ευχαριστώ ανήκει και στον έφορο της ομάδας, τον άνθρωπο που ήταν πάντα δίπλα μας τον Θοδωρή Σχίζα.

Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω τον Κο Μπογονικολό που μου έδωσε την ευκαιρία να εργαστώ στο Παγκράτι, αλλά και για την έμπρακτη συμπαράσταση του.

Ράπτης: Δεν μας χαρίστηκε κανείς

Ήταν μια χρονιά που θα μείνει χαραγμένη στην μνήμη μας. Ήταν έντονη και είχε μεγάλη εναλλαγή συναισθημάτων. Από την μία τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίσαμε, και από την άλλη η μεγάλη χαρά της επίτευξης αυτού που αποκάλεσαν «μικρό αθλητικό θαύμα».

Πραγματικά πιστεύω ότι φέτος κερδίσαμε το όσκαρ ατυχίας με τους πάρα πολλούς τραυματισμούς, καθώς σχεδόν ποτέ δεν αγωνιστήκαμε πλήρεις. Για ανθρώπους που δεν βρισκόταν κοντά στην ομάδα μπορεί να αποτελεί μια δικαιολογία, αλλά για εμάς ήταν μια πραγματικότητα και έπρεπε να μάθουμε να ζούμε έτσι.

Στα μισά του πρωταθλήματος χάσαμε μια σειρά τεσσάρων αγώνων κυριολεκτικά μέσα από τα χέρια μας, είτε από ατυχία είτε γιατί μας τα «στέρησαν»!!!. Εκεί τα πράγματα ήταν στην κυριολεξία οριακά. Ήμασταν ένα βήμα από το να διαλύσουμε. Δεν υπήρχε κανείς δίπλα στην ομάδα, και εκτός από τον Θοδωρή Σχίζα είχαν εξαφανιστεί όλοι. Ότι προβλήματα αντιμετώπιζε ο σύλλογος έπεφταν επάνω μας. Δεν μας υπολόγιζε και δεν μας σεβόταν κανείς μέσα στο παρκέ. Και πώς να γίνει αυτό όταν έβλεπαν μια ομάδα με πέντε παίκτες και μια αλλαγή;

Τελικά το πείσμα και ο προσωπικός θιγμένος εγωισμός του καθενός από εμάς υπερίσχυσε. Παίζαμε για τους εαυτούς μας και τα ονόματα μας, βρήκαμε ρυθμό και κοιτούσαμε ένα ένα τα παιχνίδια ξεχωριστά, και εφόσον είχαμε μαθηματικές ελπίδες το παλεύαμε.

Δεν μας χαρίστηκε κανείς!!! Κάναμε τεράστιες νίκες, και πιστεύω ότι η νίκη ορόσημο ήταν αυτή στην Κηφισιά, όπου πραγματικά τα λόγια είναι περιττά στο να περιγράψεις τι ακριβώς συνέβη. Μόνο όποιος ήταν μέσα στο γήπεδο μπορεί να καταλάβει την υπερπροσπάθεια που κάναμε εκείνη την μέρα.

Από εκεί και πέρα αρχίσαμε πραγματικά να το πιστεύουμε , αλλά και πάλι δεν ήταν στο χέρι μας. Αφού μας ευνόησαν τα αλλά αποτελέσματα φτάσαμε στη τελευταία αγωνιστική όπου είχαμε την τύχη στα χέρια μας, και πραγματικά δεν γινόταν να χάσουμε.

ΥΓ. Όταν χάσαμε στο τέλος του πρώτου γύρου από τον Απόλλωνα στο Μέτς, είχα πεισμώσει τόσο πολύ που είχα γράψει δημόσια ότι στο τέλος αυτή η ομάδα  θα σωθεί και κάποιοι, ακόμα και συμπαίκτες μου με είχαν βγάλει πολύ ρομαντικό και τρελό.

Τελικά όλα γίνονται αρκεί να το πιστεύεις. Σε εμάς το πίστευαν 1,2 άτομα στην αρχή, μετά ελάχιστοι και σιγά σιγά όλοι!!!

Να μην ξεχάσω να ευχαριστήσω τους εκπληκτικούς οπαδούς αυτής της ιστορικής ομάδας, που η θέση της πρέπει να βρίσκεται στην Α1, και να ξαναπώ ότι ήταν μεγάλη τιμή για μένα που διετέλεσα αρχηγός της για την φετινή χρονιά.

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στον μοναδικό χρηματοδότη αυτής της ομάδας, τον Κο Νίκο Μπογονικολό.

Κουτρούλιας: Οι νίκες που χάρηκα περισσότερο στην καριέρα μου

Όταν ήρθα φέτος στο Παγκράτι ήξερα μέσα μου πως θα ήταν μια δύσκολη χρονιά και όσο περνούσε ο καιρός τόσο και οι φόβοι μου επιβεβαιώνονταν.

Η ομάδα μαζεύτηκε ουσιαστικά την τελευταία στιγμή, χωρίς προετοιμασία, με μπαλώματα στις θέσεις που έπρεπε να έχουν γίνει μεταγραφές, πράγμα για το οποίο ουσιαστικά δεν έφταιγε κανένας.

Μετά από τρεις προπονήσεις ξεκίνησε το πρωτάθλημα στην έδρα μας, με την πιο δυνατή ομάδα, εκείνη την στιγμή, της κατηγορίας (Ίκαροι Σερρών), ενώ και στο δεύτερο παιχνίδι ήρθε η ήττα, εκτός έδρας, απέναντι σε μια ομάδα με περίεργο ροστερ (Πέραμα) και με διαιτησία 70-30. Κάπως έτσι και με πολλούς τραυματισμούς συνεχίστηκε η σεζόν ως το παιχνίδι με το Λαύριο.

Εκεί δυστυχώς ο μίνι εσωτερικός εμφύλιος, που τόσο καλά κρύβαμε κάτω από το χαλί, και τα άσχημα αποτελέσματα είχαν σαν αποτέλεσμα την απομάκρυνση του Τάκη Καλατζή, ενός προπονητή που αγαπάει πραγματικά το Παγκράτι.

Στην συνέχεια ήρθε ο Κώστας Σορώτος, ο οποίος με την επίμονη προπόνηση και προσπάθεια κατάφερε να αλλάξει την ψυχολογία με την ομάδα να κρατιέται ζωντανή μέχρι τα Χριστούγεννα.

Τότε είδα το φοβερό…άνδρες να κρύβονται πίσω από τραυματισμούς και «παιδάκια» που δεν έχουν παίξει πουθενά να κάνουν απεργία. Κάπου εκεί έφτασε στο τέλος και ο Σορώτος, γιατί η ομάδα βγήκε ουσιαστικά εκτός ρυθμού. Είμαι 36 χρονών, και μαζί με τους υπόλοιπους 5,6 παίκτες κάναμε προπονήσεις για να μην διαλυθεί τελείως η ομάδα, και όλα αυτά με το κακό πρόσωπο του κόσμου του Παγκρατίου, δηλαδή λαϊκά δικαστήρια, το «παλιό» Παγκράτι σε ρόλο Πόντιου Πιλάτου και τον πρόεδρο να είναι από αεροπλάνο σε αεροπλάνο για δουλειές. Και εμείς στην μέση να παίρνουμε κάποια χρήματα ως έναντι, πολύ προπόνηση και απογοήτευση στο ζενίθ.

Προς το τέλος Ιανουαρίου με πήρε τηλέφωνο ο πρόεδρος ώστε να συζητήσουμε τι μέλλει γενέσθαι. Δηλαδή αν θα το διαλύσουμε η αν θα συνεχίσουμε έστω και έτσι. Με σεβασμό στον εαυτό μου, στο άθλημα που αγαπάω και στο Παγκράτι είπα να συνεχίσουμε και υποσχέθηκα ότι θα προσπαθήσω να πείσω 7,8 άτομα να τελειώσουμε αξιοπρεπώς την χρονιά. Αμέσως και ο ίδιος συμφώνησε ενώ όταν με ρώτησε την γνώμη μου για τον Δημήτρη Λιόγα του είπα αμέσως ΝΑΙ για ξέρω πως είναι μαχητής.

Ο Λιόγας ήρθε και προσπάθησε να μαζέψει ότι μπορούσε. Είχα μαζί του και τον Άκη Παπαδάκη ο οποίος αμέσως βοήθησε την ομάδα με την εμπειρία του στο Παγκράτι. Βέβαια οι τραυματισμοί μας έκοβαν συνέχεια τα φτερά, αλλά εμείς εκεί. Πίστεψα μετά το εντός έδρας παιχνίδι με το Πέραμα θα καταφέρναμε να κάνουμε 2 ως 4 νίκες. Δυστυχώς, και με την διοίκηση απούσα χάσαμε και τα τέσσερα παιχνίδια, είτε από ελλείψεις λόγω τραυματισμών, είτε από διαιτητικές «σφαγές» είτε από κακή ψυχολογία.

Σε εκείνο το σημείο κάποιοι παίκτες δεν άντεξαν άλλο, έφυγαν και μείναμε 6,7 παίκτες…και από θαύμα αναγεννηθήκαμε μέσα από τις στάχτες μας. Το ένστικτο της επιβίωσης μας έκανε να θέλουμε να δίνουμε το 100% που είχαμε, ώστε να μην διασυρθούμε, διαλυθούμε και ξεφτιλιστούμε, ενώ αγωνιζόμασταν χωρίς πλεϊ μέικερ.

Ούτε εμείς οι ίδιοι δεν το πιστεύαμε αρχικά, αλλά νικήσαμε την ΑΕΚ, μετά εκτός την ΑΕΚ Άργους , θυμηθήκαμε την γλυκιά γεύση της νίκης και πεισμώσαμε. Ακόμα και στην Λευκάδα, αν δεν γλίστραγε η μπάλα από το χέρι του Δημάκου, ο οποίος φέτος από αντράκι και ρολίστας έγινε άνδρας και σούπερ παίκτης, θα κερδίζαμε.

Ο κόσμος του Παγκρατίου έδειχνε το καλό του πρόσωπο, αυτό που σε κάνει να θέλεις να παίζει για αυτούς, για την κερκίδα, για την ομάδα. Μας έσπρωχνε μας δυνάμωσε μας στήριξε.

Στην συνέχεια υπήρξαν τρία παιχνίδια κλειδιά. Με τον Αμύντα, μόλις με έξι παίκτες κερδίσαμε με 21 πόντους διαφορά την ομάδα που παλεύαμε για την σωτηρία, πράγμα που δεν τους δίνει το δικαίωμα να γκρινιάζουν.

Το δεύτερο παιχνίδι κλειδί, για το οποίο ακούστηκαν πολλά υπονοούμενα, ήταν το παιχνίδι με τον Απόλλωνα στην Πάτρα. Όποιος ήταν στο γήπεδο θα έβλεπε πόσο σκυλιασμένα έπαιξε ο Απόλλωνας και πώς έγινε «μνημόσυνο» η φιέστα, την στιγμή που σχεδόν το μισό γήπεδο, από τους 2500 χιλιάδες κόσμο έφυγε εκνευρισμένο από την Περιβόλα πριν τελειώσει το παιχνίδι.

Το τρίτο και σημαντικότερο παιχνίδι ήταν αυτό στην Κηφισιά, όπου μας περίμεναν υποψιασμένοι ώστε να παίξουν το παιχνίδι στα ίσια και να δώσουν απαντήσεις…δεν τα κατάφεραν όμως.

Η ομάδα είχε ρυθμό, κίνητρο, αγωνιστική ταυτότητα, ο πρόεδρος έκανε ότι μπορούσε και ο κόσμος ήταν δίπλα μας. Έχω κερδίσει στην καριέρα μου Παναθηναϊκό, Ολυμπιακό, Άρη, ΠΑΟΚ, Ηρακλή αλλά τις νίκες αυτές τις χάρηκα περισσότερο γιατί είχαν στοιχεία Δαυίδ εναντίον Γολιάθ.

Ήμουν έτοιμος να τελειώσω αυτό το παιχνίδι που λέγεται μπάσκετ με άσχημες εικόνας, αλλά είμαι πολύ χαρούμενος που η γεύση που μου άφησε τελικά η φετινή σεζόν ή μάλλον το φετινό θαύμα ήταν πολύ γλυκιά.

Θέλω να ευχαριστήσω τον πρόεδρο, τους κόουτς Τάκη Καλατζή, Μιχάλη Κουρή, Κώστα Σορώτο, Δημήτρη Αποστολόπουλο, Δημήτρη Λιόγα και Άκη Παπαδάκη, τους «τρελούς» οπαδούς της ομάδας μας, τους φυσιοθεραπευτές μας, και τους ήρωες συμπαίκτες μας που έσωσαν την προσπάθεια στήριξαν αυτή την υπερπροσπάθεια.

Βεσκούκης: Θα θυμάμαι για πάντα αυτή την κατάθεση ψυχής

Ότι και να πως θα είναι λίγο και σίγουρα θα ξεχάσω πάρα πολλά. Κάποια στιγμή ούτε εγώ πίστευα ότι θα μπορούσαμε να παραμείνουμε γιατί όντως υπήρχαν φοβερά προβλήματα και κόντρες έξω από την ομάδα, εννοώντας διοικητικές.

Όμως τους τελευταίους τρεις μήνες έγιναν θαύματα και αυτή η παρέα, και όχι μόνο η ομάδα, έδωσε τα πάντα, για την φανέλα, τον κόσμο τους προπονητές αλλά και για τους εαυτούς μας.

Προσπαθήσαμε οι μεγάλοι όσο ήταν εφικτό να πείθουμε καθημερινά τα παιδιά ότι αυτό που γίνεται μόνο σε καλό θα μας βγει και από κάποια στιγμή, και αφού άρχισαν να έρχονται οι νίκες, και είδαμε ότι προλαβαίνουμε είπαμε να δώσουμε τα πάντα και για τους εαυτούς μας, όταν όλοι μας είχαν ξεγραμμένους.

Λειτούργησε ο εγωισμός και η θέληση και αυτό φάνηκε σε κομβικά παιχνίδια, όπως με ΑΕΚ, Αμύντα και Νέα Κηφισιά. Στο τέλος εφόσον τα πράγματα ήρθαν στο χέρι μας δεν γινόταν με τίποτα να χαθεί ο στόχος.

Όσο αφορά στους συμπαίκτες μου θα μείνω σε αυτά που τους είπα προσωπικά μετά το παιχνίδι της Πάτρας. Τους αγαπώ όλους και θα ήθελα να τους έχω και τη νέα σεζόν μαζί μου. Συγχαρητήρια θέλω να δώσω και στους προπονητές οι οποίοι αντιμετώπισαν πολλά προβλήματα μέσα στην χρονιά.

Η διοίκηση στις δύσκολες στιγμές θα μπορούσε να ήταν πιο νωρίς ενωμένη, και όχι μόνο στο τέλος, και μακάρι να βρεθεί λύση γιατί η ομάδα δεν αξίζει να παλεύει για την σωτηρία της, όσο γλυκιά και αν ήταν αυτή στο τέλος.

Τέλος θέλω να μιλήσω για τον κόσμο της ομάδας μας, ο οποίος ήταν συγκλονιστικός, και ειδικά στα τελευταία παιχνίδια ήταν πραγματικά υπέροχος.

Δεν ξέρω τι άλλο να πω, μόνο ότι αυτή η ομάδα, αυτά τα παιδιά, αυτή η προσπάθεια και αυτή την κατάθεση ψυχής θα την θυμάμαι για πάντα.

Δημάκος: Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό

Ότι δεν σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό. Αυτό πιστεύω ταίριαζε απόλυτα σε εμάς φέτος.

Τα προβλήματα από την αρχή άρχισαν να μας επηρεάζουν και να γίνονται καθημερινότητα, αλλά εμείς με πολύ θάρρος και κάνοντας στην άκρη ο καθένας τα προσωπικά του θέματα δώσαμε τον καλύτερο μας εαυτό.

Αντιμετωπίσαμε τις δυσκολίες με επαγγελματική ματιά και σιγά σιγά οι επιτυχίες (νίκες) μας έκαναν να το πιστεύουμε όλο και περισσότερο. Να πιστεύουμε ότι όλα είναι πιθανά και να βλέπουμε το όνειρο μας να πραγματοποιείται.

Θέλω να αναφερθώ ειδικότερα στους τρεις τελευταίους μήνες, όπου η ομάδα έμοιαζε διαλυμένη. Είχαμε απομείνει μόνο έξι παίκτες, και ούτε προπόνηση δεν μπορούσε καλά καλά να γίνει.

Τότε ήταν η στιγμή που μαζευτήκαμε όσοι είχαμε απομείνει και είπαμε πως θα το φτάσουμε ως το τέλος. Για αυτή μας την θέληση και εγωισμό θα χρησιμοποιήσω μια δήλωση του Σάκη (Βεσκούκης) την οποία πραγματικά πιστεύω και ανατρίχιασα όταν την διάβασα: «Αυτή η ομάδα έχει μεγάλους παίκτες με μεγάλα …. και εγωισμό»

Αυτή η ομάδα είχε ταλέντο, είχε εμπειρία, είχε τα πάντα και με την στήριξη δυο αξιόλογων προπονητών ο στόχος φαινόταν να είναι πιο ρεαλιστικός. Εμείς οι μικρότεροι ήμασταν τυχεροί που είχαμε δίπλα μας παίκτες όπως ο Σάκης (Βεσκούκης), ο Τόλης (Κουτρούλιας) και ο Αλέξης (Ράπτης) γιατί κάθε μέρα στην προπόνηση δίνανε το 100% και έτσι μας έδιναν το κίνητρο να συνεχίσουμε και να δουλεύουμε πολύ περισσότερο.

Θέλω να ευχαριστήσω τους δυο φυσιοθεραπευτές μας, τον Γιώργο και τον Άγγελο, τον έφορο μας τον Θοδωρή και βέβαια να μην ξεχάσουμε και την συνεισφορά του Γκας.

Σιγκούνας: Βγήκαμε νικητές

Όταν σου αρέσει πραγματικά αυτό που κάνεις, όταν το αγαπάς, αγνοείς τις δυσκολίες και απλά φτάνεις μέχρι το τέλος. Κυνηγάς τους στόχους σου γιατί ποτέ δεν ξέρεις μέχρι που μπορείς να φτάσεις.

Έμαθα πολλά από την φετινή χρονιά η οποία τελείωσε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο για όλους μας. Θέλω να εκφράσω ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτά τα παιδιά, που είχα την ευκαιρία να παλέψω και να σταθώ δίπλα τους, στον προπονητή μας τον Δημήτρη Λιόγα για όσα έκανε για εμάς, στον Άκη Παπαδάκη για τον οποίο θα πρέπει να είναι περήφανη η Α2 που υπάρχουν μπασκετικοί προπονητές και τέτοιοι άνθρωποι και στην διοίκηση της ομάδας. Επίσης θέλω να ευχαριστήσω τον Κύριο Νίκο Μπογονικολό που παρόλο τις δυσκολίες που όλοι μας γνωρίζουμε που επικρατούν, μας στήριξε οικονομικά και συνεχίζει να το κάνει έμπρακτα.

Ένας ακόμα πρωταγωνιστής που δεν φάνηκε προς τα έξω, αλλά έπαιξε σημαντικότατο ρόλο στην ομάδα, είναι ο φυσιοθεραπευτής μας Γιώργος Κάκιας, όπου αφιλοκερδώς ανέλαβε όποιος από εμάς είχε πρόβλημα και φυσικά τον Γκας.

Ένα μεγάλο μπράβο στον λαό της ομάδας, αυτόν τον υπέροχο κόσμο και λυπάμαι για όσους δεν πίστεψαν σε εμάς.

Όπως είναι γνωστό τα λόγια είναι εύκολα αλλά οι πράξεις δύσκολες, εμείς ακολουθήσαμε τον δρόμο των πράξεων, και βγήκαμε νικητές.

Εύχομαι τα καλύτερα στο Παγκράτι και να γιορτάσει διαφορετικά του χρόνου.

Βιδάλης: ….Εμείς ευχαριστούμε μάγκες!!!

Φέτος πήραν φωτιά τα μάτια μου με όλα όσα είδα..!
Μια τρελή χρονιά, που προσωπικά για εμένα τα είχε όλα, έφτασε στο τέλος της.

Αρχικά είχε πίκρα, προσωπική κακομεταχείριση, απαξίωση και παραγκωνισμό από την υπόλοιπη ομάδα, είχε στεναχώρια και ήττες. Έπειτα όμως ήρθε η στιγμή που έγινα μέλος αυτής της ομάδας (κυρίως με την αλλαγή προπονητή), ήρθε η χαρά του παιχνιδιού, η προσωπική καταξίωση, η προπόνηση , τα αγωνιστικά λεπτά, ήρθαν γέλια και χαρές, νίκες ΚΙ ΑΛΛΕΣ ΝΙΚΕΣ και στο τέλος η ΣΩΤΗΡΙΑ..!

Λες και δεν μου έφτανε το ζόρι μου με τη στρατιωτική θητεία, ήρθε και ένα χειρουργείο να με φτάσει εντελώς στα όρια μου! Ευτυχώς, τελείωσα το πρωτάθλημα όρθιος, πολίτης και χαμογελαστός.

Θέλω να ευχαριστήσω, τον κο Μπογονικολό που σ’ αυτούς τους δύσκολους καιρούς πάλευε μόνος του με θεούς και δαίμονες και δεν εγκατέλειψε το καράβι, όπως κάποιοι άλλοι που νόμιζαν πως βυθίζεται, τον Θοδωρή (Σχίζα) που περνάει δύσκολες στιγμές και ελπίζω να του δώσαμε λίγη χαρά και ευτυχία, το αξίζει με το παραπάνω είναι αδερφός!! Το Γιώργο (Κάκια) που ήταν δίπλα μου και με στήριξε να επανέλθω από το χειρουργείο, τους δύο από τους τρεις προπονητές που είχαμε μέσα στη χρονιά γιατί αναγνωρίσανε και σεβαστήκανε την όποια μπασκετική αξία έχω (ο πρώτος ακόμα δεν έχω καταλάβει γιατί με πήρε στην ομάδα και μάλλον ούτε και αυτός!), φυσικά τους συμπαίχτες μου οι οποίοι κάτω από δύσκολες συνθήκες καταφέρανε να γίνουμε μια παρέα και τα δώσανε όλα για να φτάσουμε στο θαύμα της παραμονής, τον Γκάς που πάντα με τη καλή κουβέντα στο στόμα, μου έφτιαχνε τη διάθεση…. και τέλος αυτόν τον καταπληκτικό κόσμο που αν και πρώτη μου χρονιά στην ομάδα με αγκάλιασε και ήταν πάντα εκεί στα καλά και κυρίως στα άσχημα να χειροκροτήσει και να φωνάξει..

Το μόνο σίγουρο είναι πως μετά από χρόνια όταν θα κλείνω τα μάτια μου και θα σκέφτομαι αυτή την θεότρελη ομάδα θα χαμογελάω που ήμουν μέλος της..!!!

Υ.Γ. Ο Λιόγας είναι προπονητάρα, κρατήστε τον και στηρίξτε τον για να κάνετε το Παγκράτι μπασκετική δύναμη ξανά. Κόουτς σ’ ευχαριστώ για όλα εις το επανιδείν.

Αντωνάκης : Η καλύτερη χρονιά μου στο μπάσκετ

Ήταν η καλύτερη μου χρονιά στο μπάσκετ καθώς έζησα πολύ μεγάλες στιγμές. Θέλω να ευχαριστήσω τον κόσμο που ήταν πάντα δίπλα μας, τον προπονητή και τον βοηθό προπονητή, και πάνω από όλα τους συμπαίκτες μου.

Οι δυσκολίες που είχαμε αντί να μας διαλύσουν μας ενώσανε και για αυτό καταφέρανε να πετύχουμε τόσα πολλά. Ήμασταν όλοι μια οικογένεια. Τα συναισθήματα που ένιωσα πιστεύω πως μόνο ο αθλητισμός μπορεί να σου τα προσφέρει και σου διδάσκει πως αν πιστεύεις σε κάτι μπορείς να το πετύχεις. Εμείς πιστέψαμε στον προπονητή μας, στην ομάδα, στους εαυτούς μας και έτσι καταφέραμε να ανατρέψουμε όλο το εις βάρος μας σκηνικό.

Βασιλόπουλος: Αποδείξαμε πως το ταλέντο, η θέληση και η καρδιά μπορούν να αντιμετωπίσουν κάθε αντίπαλο

Αυτό που συνέβη φέτος εκτός από απίστευτο και ακατόρθωτο δε συγκρίνεται με καμία άλλη μπασκετικη εμπειρία, μιας και από εκεί που θεωρούμασταν φαβορί για την πτώση μας στη B’ εθνική φτάσαμε στο σημείο να κάνουμε πρωταθλητισμό στον δεύτερο γύρο.

Οι περισσότεροι παίχτες αναρωτιόμασταν τι θα γίνει με την ομάδα λίγο πριν τα Χριστούγεννα και εν τέλει πραγματοποιήσαμε ένα μπασκετικο θαύμα που ούτε ο πιο φιλόδοξος οπαδός του Παγκρατίου δεν πίστευε πως θα γινόταν. Το βασικότερο συστατικό αυτής της επιτυχίας ήταν η ομόνοια που υπήρχε στην ομάδα και φυσικά οι οπαδοί μας που ακολουθούσαν εντός και εκτός έδρας. Αποδείξαμε πως το ταλέντο, η θέληση και η καρδιά μπορούν να αντιμετωπίσουν κάθε αντίπαλο μέσα και έξω από το γήπεδο.

Αυτή η χρόνια θα μου μείνει αξέχαστη με τα καλά της και με τις δυσκολίες της. Τέλος θέλω να ευχαριστήσω τους προπονητές που πέρασαν τη φετινή χρόνια από το Παγκράτι, τους συμπαίχτες μου που έδωσαν τα πάντα για αυτή την επιτυχία και τον κόσμο που μας στήριξε ανεξάρτητα από τα αποτελέσματα που είχαμε!

Φερετάι : Τα παιδιά είναι Ήρωες

Θεωρώ ότι ακόμα δεν έχω κάνει τίποτα για αυτή την ομάδα και ήταν μια μεγάλη εμπειρία για μένα η συμμετοχή μου αυτούς τους τρεις μήνες σε αυτή. Δεν μπορώ να περιγράψω το τι ένιωθα σε κάθε αγώνα, είναι απίστευτα αυτά που ένιωθα.

Για αυτό που πέτυχε η ομάδα έχω πραγματικά να πω πολλά, αλλά πάνω από όλα θέλω να τονίσω ότι τα παιδιά είναι Ήρωες, και ξέρουνε απλά πολύ μπάσκετ.

Το διάστημα που είμαι στην ομάδα έχω πάρει πάρα πολλά., έχω ακούσει πολλά και το κυριότερο που μου έχει μείνει στο μυαλό είναι να μην τα παρατάμε, κάτι που έκανε και αυτή η ομάδα και έφτασε με μεγάλη επιτυχία στον φετινό της στόχο.

Όσο για εμάς τους απλούς φίλους της ομάδας δεν έχουμε να πούμε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ….ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ ΜΑΓΚΕΣ!!!